Sen De Dur

Dur, yaşam geçsin. Dur ki akışın içinde kendine kendini hatırlatabilesin. Akıp giden unutuluşlardan ve unutmalardan sana saklı bir gözlemevi. Göçebe noktalardan birinde, göçebe bir anda ele avuca sığmayan bir nefes alışa sırnaşan görüntülerle baş başa. Karmakarışık, iç içe, sonsuzluk hissinde, varılmazdan önce bir akışta, yakalanması güç sözcükler. Yakalanması güç, yıldız saçılı gecelerden geride kalan şehirler ve sakinleri. Akıp duran, ışık sıçratan caddeler. Sessiz ve derin, uzaktan biraz daha yakın. Dur, unutulmak için sıranı bekle. Hayalgücüyle canlanan, her asi , aykırı gerçek elbette unutuluşuna direnecek. Unutulandan hatırlanacağa saklanmaya çalışan, muhtemel keşfedilebilirliğinden umutlanan her aktarım, nutku tutulmuş bir geçmiş gelecek. Rastgelişlerin arasında, kendini ifade eden sokaklar, tırmanan, yarışan, birbirlerini kovalayıp, soluklanan. Bir ağaç altı, gelip geçmekte olana dilsiz tanıklık eden. Hiç duyulmamış tanıklar. Telaşla uzaklaşmakta olan hikayeler belki bir vapura ya da otobüse yetişmekteler. Merak uyandıran bir güneş tüm insanları gönül rahatlığıyla geceye teslim etmiş. Emanet pencerelerde ışık sektiren bir hayat. Kayıp adresli zamanaşımları. Adları sır olmuş herkesten miras şehirlerden birinde gizlenen köşelerden birinden gözlenen unutulma anı yanı geçici buluşma noktamız. Üzerime yağan sonsuzluğun altında kollarımı açtım, payıma düşen zamanı içime çekiyorum. Dalga dalga çözülen bir gözlem ağı. İçinde şaşkın bir balık gibi yakalanmış, alfabetik bir suskunlukla aval aval bakınıyorum. Ne kadar zengin bir çaresizlik. Durmayan yüzler. Durmaya niyeti olmayan kalp atışları. Hep içindeyiz, bazen farkındayız, bazen de uyurgezeriz ama hep parçasıyız. Anlatılan, okunan, unutulan bir aradayız. Bir ara verdik. O araya giren yaşamda bir mola verdik gülümsemek için. Çok şey gördük, çok şey duyduk, çok şeyi unuttuk. Bir ara verdik, kendimiz için, sonsuzluk için. Bir ara verdik zamana. Direndik , yenildik bizi dahi unutan zaferlerimize.