Efendim, Duyamadım Suskunluğunu

28 Eylül 2015 tarihli...

Kendi tuzağına düşmüş uzanıyordu yatağında. Çıplaklığının her yaşında hüzünler ve sevinçler vardı. Aklından ne çok şey geçiyordu. Hep efendilik yakıştırılmıştı kendisine, gündüzlerinin hak ettiği bir efendilik. Ya geceleri hak ediyor muydu efendiliği? İki yüzlü bir yaşam döngüsünde uyanan efendilik, uykuya her dalışında, gecelerinde düşlere alınmayacak sözler sarf ediyordu sessizliğe. Suskunluğun biriktirdiği gecelerde, hayatın tüm çıplaklığı ile yaşamak ne güzeldi. Gündüzleri insan terbiye edilmiş tutsaklığında suskundu. Güneşi batırmış suskunlukların kadını ne güzeldi, kendisine en yakışan çıplaklığında. Efendi erkekler, iyi kızlar kendi tuzaklarına düşmüş uzanıyorlardı yalnızlıklarında. Aralanmış pencereden, aralanmamış dudaklara bir gece çöktü. Uyanma zamanına daha vardı. Belki de henüz zamanı gelmemişti.