Geceleri Kapalıyız

Bugün de masamda, akşamımı kaplayan müziklerde gün içinde kaybettiğim beni aradım. İş için çektirmiş olduğum vesikalık fotoğrafıma sabah bakarken, yıllar sanki benden sadece seni çalmamıştı. Sadece içinde yaşadığım şehrin sokaklarını aşmamaktaydım. Adımlarımdan daha uzaktı hala hayaller. Aynaya bakar gibi de değildi. Yakalanmıştım. Derinlik, o anda açılıveriş, belki de hiç bulamayacak olmak. Dudaklara yerleşiveren bir çizgi. Bir hal nasıl anlatılıverir ki, kelimelerle olmadı işte.
Dokunaklı Fransızca parçalar, hafif mum ışığı, kendi başına oluş ve tercih edilen bir karanlıkta kendine yer açan düşünceler. Bu soluk hala ardı. Geçen yıllardan bize akseden fotoğrafları toplamak mı yaşlanıyor olmak? Serpiştirilmiş olan geçmişten tebessüm etmeye değer neler kalacak? İçine dolandan derliyorsun. Bilgelik palavra, bunu en iyi kendin biliyorsun. Gözler bu albümde zamana direniyorlar. Hiç de inandırmaya çalışmıyorum. Kendim de inanmıyorum. Neyi bildiğimden de emin değilim. Kırıklarım, kırıntılarım. Anlarım. Anlatırım da. İçimde bir tren yağmurun ardından yeşili aralıyor, heyecanla beni alıp gidiyor. Camda süzülen damlalarda üzülen miyim? İnan emin değilim. Sabırla yolunu bulanda bir yolcuyum. Gideceği yeri bilemeyen yüreğinde kalmışların durağı olmayan hasretinden hep inmekte olan kızlar vardır. Dostum sen affedilmemesi gereken bir hainsin. Kendine ihanet edenlerin odasında arar durursun göz ardı edilmiş yaşamı. Biz zihnine çekilenlere yalnız diyoruz. İçinin sınırsızlığı senin sınırların. Sana çarpan bu sese sen daha diren. Duyumsamak sana yakın olanda başlıyor. Seni onunla tanıştıran bu beden ruhunu tutamıyor. Bu ezgiye bir aldanabilsem. Biz suçlu doğmadık ki, neden bir odadan diğerine. Bu isyan benimle iken, ne kadar kandırabilirim denizi? Ne kadar kalabilirim bu tekrarda? Bana yapışmış bu oyun, bu replikler bana ait değiller. Benim ismimde neler unuttun bilmek ister miydin? Bu hatıra defterini kapatmak tercihin olur muydu? Ne zamandan beri gökyüzüne karşı sorumlu değiliz? Ben bu bedeli artık ödeyemiyorum. Yazları güneşsiz, kışları yağmursuz olamıyorum. Tüm insanlar gibi zihnimize dönüyoruz. Kaç gün oldu, gözlerime konuk olmuyor İzmir’ime yakıştırdığım denizim. Gözlerini kapayış huzur, inan hiç değilim cesur. Niceleri gibi şehrin içindeyim. Sokağa renk katan çiçekçi tezgahlarında laleler moru kırmızıyı giyinmişken bu şehirden güzel demetler yapıyorum. Bu inanılmazı seviyorum. Artık kendime inandırdıklarımda kalmasam. İnanmadan sevemez miyiz? Hayatı kovalayamaz mıyız? Kim yakalamış ki sonsuzu? Başlangıç ve sonun ardında buluşma noktası düşünceler. An alaycı geçip giderken aldırmıyor bile. Güzel bir tat kalıyor Fransızca şarkılardan geceye. Artık benimle geceyi paylaşan mum ışığına iyi geceler demek zamanı, bir nefese sığdırılmış hayatta.

Geceleri Kapalıyız
05/01/2006