7.55 Vapuru

Bugün 7.55 vapurundayım. Hava o kadar ılıman, deniz o kadar sakin ki. Şanslı bir azınlık uyanmış bu büyüleyiciliğe. Dinginlik, martıların süzülüşüne o kadar yakışıyor ki, bir resme dönüştürüyorum içimi çerçeveleyen huzuru. Motor sesi, duman kokusu, uçsuz bucaksız bir tablo. Şehir birazdan kalkar karmaşaya. Hangi kelimelere sığar ki bu teslim alınış. Kendini bırakmak istesen de ifadeye, dilin varmaz demeye. Bir hatıra gibi bakışlar. Parmak ucumda sabahlar. Karşıyaka beni karşılıyor. Ben benimle kavuşanı harmanlıyorum söze. Yanılırcasına yaşıyor, yazıyorum. Cep telefonuma işliyorum hayatla buluşmalarımı. Bir sabahım var. Birazdan varacağım hayatımı kazanma oyunuma. Adı saklılar güvertede toplandılar. Birbirimizi geçiyoruz. Sevimli, beyaz bir sokak köpeği yaya geçidinin başında etrafı izliyor. Hangimiz hayat dedektifiyiz? Palmiyelerden de yüksek özgürlükleri. Ben ancak bakışlarımda yakalayabilirim içime vuranı. Sen biraz yalnız mısın?