Söz De, Göz De Yiter

İçinde kaç farklı insan yaşıyor? Sadece biz değil, içimiz de büyüyor. Yatağımızın sıcaklığında, gözlerimizi kapayışımız düşünce üretmeye başladığında, geçiveriyoruz gizemli kapsanmalar diyarına. Sonsuzluk, yakalanamayanda hissettiriyor kendini, yakını biraz daha yakına devirirken. Bitmeyen takip yorgunu varabildiğinde kayboluyor. Kalmak isteyişler de, kaçıp uzaklaşmaklar da yakanda. Başını çıkarıp bakabiliyorsan hayata, gözlerin seyir bahçıvanı. Mutlu olmalısın ve seni sevenle dolmalısın. Ufkun bakışlarını okşayışında, martılara simit parçaları atışında, seni saran kanat çırpışlarının bir an sonrası uzaklar oluyor. Geçmişi gelecek yapıp, kendini geçmiş yapıyorsun. Uzanmışlık sadece gemilere mahsus mu? Deniz yatağına vuruyor, zihnin dalgalı. Aşk mahzeninde yıllandırıldıkça, sarhoş edebilirsin kelimelerini. Yeri gelir saçmalayabilirler. Söz de, göz de yiter. Kaybolmak için içine doğmuşluk yeter. Arayıp dur yüreğini. Çarşaflarına bürünmüş hikayelerden ne anlatabilirim. Ben de sır otuyum rüzgarla savrulan. İçimi duyabilirim ama şarkısını size söyleyemem. Omuz omuza vermişliğimizde gece olduğumuzda, fısıldaşırız sık ekili tarlada. Zamanın bizi sevdiğince salınır, yarın elverdiğince arsızlaşırız. Yaşamı seven biri kaybolmuş, bulabildiniz mi? Yoksa onu içinize mi sakladınız? Yanlış yapıyorsunuz, onu hayata geri bırakmalısınız. Bir balık denizi olmadan yaşayamaz. Ondan maviyi esirgeyemezsiniz. Çırpınışlarının dilinde tüy bitti ama birer birer yakalandılar. Kimse onları zamana bırakmadı. Sözden çıkmış balık gibi kala kaldılar. Kendini size yalnızlık diye mi tanıştırdı?