Duyguların Kabul Saati

Saatime baktım 23.50’yi gösteriyordu. 2350 diye okudum. Üç yüz kırk üç yıl sonrasında yazdıklarımız geçmişin çivi yazısı tabletleri gibi mi olacaktı? Yalnızlığın arkeologları unutulmuşluğun dilini çözebilecekler miydi? Yüzümüz toprak olduğunda, yokluk saklar yaşadığımızı. Görünen bir başka görünür görmek isteyende. Zaman beni sana gömer. Kalbimin tek ziyaretçisi duygularımdır. Benimle gelirler sonsuza, son beni bıraktığında. Karışırım, eririm, sızarım söz gibi. Kendimi veririm yarın beni aldığında. Nadide bir geçmiş açar sevgin, bahar saçlarını karşıladığında. Yüzyıllar insana nasıl döner bilinmez. Ben de karanlığın kardeşiyim. Yıldız getirdim atadan. Bir kızın düşünden kaydım, kendimi incittim.