Hani Yazmayacaktım

Yazmak insanı umursamazlıktan kurtarıyor. İnsan daha bir dikkatli yaklaşıyor yaşama. Göz duyguları beslerken çevreni akışına bırakamamak aslında taşınması güç bir yük. Bir de içinde biriktirdiklerini yalnızlığına taşıyorsan, bir kızın yaz gelmiş omuzlarında hafifleyemiyorsan kelimelerince ağırlaşırsın. Yazmak yaşamın içinde olmak olduğu kadar, ondan bir nebze de kendi katılımında uzaklaşmak. Bir kızı sevmek gibi içinden gelen. Hep onu içinde konuşturmak. Yazmak denizin iyi bir dinleyicisi olmak, kalbinin atışlarını seni ölüme taşıyışında duymak. Yazmak yazdıklarında unutulmak, bir çare değil. Kelimeler sana vardığında seçici olmak sevdiğin için. Dile getirişte üzülmek, anlaşılamayışına kahrolmak. Tövbe etmek ama günahından vazgeçememek. Gitme demek, gideceğini bile bile. Yazmak delilik çoğunluğun anlayış gösterdiği, sürekli içinle ve hayatla konuşmak. Yazmak bir tesadüf sözün duygularla karşılaştığı. Ben de aldırmamak isterdim senin gibi. Yazmadan yaşabilmek ve günleri uyandığım şekliyle gidişinde yaşayabilmek. Seni düşünmek sürekli sürgün veriyor. Karanlık mı yazmak? Günışığımı boğmak mı? Yazmak savrulmak, nerde kaldığını bilmeyen bir anlam gibi. Kelimelerimin vardığı yerde ben yokum. Sana vardığım düşlerde de sen yoksun. Yazmak bir kayboluş, ve bulunmak isteyiş gözlerinde. Hani yazmayacaktım. Sözde seni unutacaktım. Yazmak bana gecemde gündüzümde tutmayacağını bildiğin söz verişin.