Dur Kal Dedim Düşüncelerime

(Dün gece İstanbul dönüşünde beni karşılayan duygulardan)

Bir karanlık yaklaşmaktaydı sessizliğe, ağır ağır vardı geceye. Bir gözlerini kapayış dur, kal dedi düşünceye. Bir kadın soruları cevapsız ilerliyordu. Bir rastlantıyı kıskandırabilirdi. Güzel olduğunu duymaya ihtiyacı yoktu. Nefes alışları başını döndürdü. Hayat gözlerine bırakıyordu onu gülümseten anları. Uzak peşinden ayrılmıyordu. Adımlarıyla yakındı.


Gecelerim tuval oldu. Ressamlar hep üç buçuk saat mi uyurlar?

Bir gün geçmiş biz olabilirsek eğer, o zaman gelecek el ele oluşumuza değer.

Önce fısıldardım sen duymak için yakın kal diye. Halen Havaş’tayım. Birlikte karanlığın farklı iki ucunu tutuyoruz.

İçine seni doldurduğum bir sessizlikte cevap olabilirsem, beni bulabilirsin sorularında.

Gözlerin benimle konuşur muydu?

Beni karşılayan gece çok güzel. Gözlerimi kapayışım Havaş’ın kalkmasını bekliyordu, hareket ettik gözlerimin yol açışına. Bir düş tek başına.

Ben seni önemseyişime kalkan uçağa binmekteyim. Sevgiler, cebimi kapamam gerekli.