Birlikte Islanmak Hayat

(Hafta içi sabah vapur yolculuklarından)


Yol almak insanı martılarla aynı duyguyu yaşatıyor. Vapur bakışlarımı taşıyor Karşıyaka’ya. Yazdıklarımda adını bilmek istediğim yitip giden güzel yüzler var elbet. Gözlerine gelende giden, içindeki sırrı büyüten. Hangi kelimeye sığar ki denizle günışığının aşkı? Daha fazla kalamayacağımı biliyorum çünkü varıyorum. Şarkı kıyısıyla buluşuyor. Bir kayıp hikayelerde yaşıyor. Herkes eksik aslında, kendine yer açışlarında.

Bir ölümün ardından yağmur geldi. Eli şemsiyeli kalabalıkla karıştık birbirimize. Ölümün algıları eksilttiği dünyada kayıplar dengeliydi. Varlığın kendi hikayeleri özeldi. Oyuna yakalanmış oyuncular kendince oyalanırken, gözler zamanı bölüşüyor. Seçimler tercihlerle örtüşmeyebiliyor. Sessizlik dağılıyor. Sekiz kırk vapuru geldi.

Yağmurun sesinde affettik, affedildik, yağmurun sesinde kendimize geldik. Deniz çok mutlu, karşı çok huzurlu. Motor sesini bastırıyor dalgalar. Yaşlanmanın bize ayrılan sahnesinde oynadığımız oyunlar üzerine düşünüyor, özlüyorum.

Birlikte ıslanmak hayat.

Arınmak için bakmak, hissetmek, kalabalığa ve karmaşasına kendince bir mesafede durmak, çayını yudumlayışında beklemek vapurun kalkışını ve yağmur tanesinin yüzüne vuruşunda açılmak kıyıdan.

Seçilen kelimeler hikayelerin sınırları. Gerçek bakışlarımıza içimizde masum yalanlar söyleyen oyalanış. Varış haklı aldanış. Rüzgarla yolculuğumuz başladı. Kendimi duymaya çalışıyorum denizin ve martıların anlattıklarında. Kaybolana gülümseyebilmek duygulanmak ve geçmişi kendinle barıştırmak. Bazen de anlaşılmamak sevmek. Olabildiğince yaşamak Perşembeyi ve onu izleyen günleri.