Diyemezsin Yalnızlık Budur

Jesse Cook’un Breathing Below Surface parçasındayım...

Gülümse ve kaybol. Dön dur. Diyemezsin dans budur. Çekil açabildiğin boşluğa. Elini bırakma izleyenin. İzlen ve keyiflen. Sokul ve çözül. Diyemezsin hayat budur. Şarkılar hayal yoludur. Karanlık mum ışıklarında kıpırdanır. An ansızın yaklaşır. An ansızın uzaklaşır. Zaman geçer adımlarında. Seni gülümsetirse gizem, loştur çevren. Senden geçiyordur o anda tüm evren. İstersen diren. İstersen bırak gözlerini kapayışını. İstersen anla içimi arayışımı. Diyemezsin yalnızlık budur. Bir tabak meyve salatasının tadıdır bizi yaşayacaklarımıza kadar geçiren. Sessizlik bölünür. Suskunluk bölüşülür. Bir pencereye varılır, bir hayattan dönülür. Elini tutar yarın. Kelimeler sakindir. Kelimeler saklanmasını da bilir. Bir başkasıdır seni sana veren. Sen de bir başkası olduğunu hatırla. Dans edişini kır. Sen de yüreğine bir gece sığdır. Sen de dön nefes alışlarına. Sen de hisset seni tebessüm ettiren hayat oyunlarını. Sen de yaklaş kendine, unuttur bedenine ağırlığını. Hani martıların anlattığı bir sabah var ya, gece de hafiftir sen kendinden düştüğünde seni çekiştirene. Bir yapraktır sessizliğin evreleri. Bir süzülüşün büyüsüdür tanıklık. Bir çığlıktır suskunluk. Duymak da sanattır konuşulanın sınırlarında hapsolmuşları. Bir kapıdır cesaret. Esrarlıdır her esaret. Yalnızlığın anahtarı mı çıplaklık? Bir resim midir her sır? Kendine bir an kır bahçemden. Daha yeni geldim dünden.