Sana Biraz Çılgınca Gelebilirsem

(Vapur yolculuklarından, hafta içlerinden. )

An tesadüflerinden uzak mısın? Bir anlıktır sana kapılarını açan gelecek. Bir suskunluktur ihtimal. Avazı çıktığı kadar bağırsa da bazen duyulmaz rastlantılar. Bir gülümsemeyle mi açılmıştı yüreğin?

Çizgiler hayal edişlerinde özgür olmalı, hayat bakışlarınla ve hissettiklerinle oynamak değil mi? Sen kaybolanda bulunanın sırdaşı değil misin? Oyalanmalarını eğitebilmeli, iç sesinin kaleminde yaşayabilmelisin. Dönmelisin kendini ait hissettiğin hikayelere. Bir martı gibi dönmelisin kıyılardan, bir vapur gibi kucaklamalısın denizi. Bu sefer baktım grip olacak gibiyim, içeri girdim, mavinin pencerelerce paylaşıldığı, sabah kahvaltısı niyetine ısırılan simitlerin kokusuna. Vapur süzüldükçe bir filme dönüşüyordu pencerem. Bir İzmir belgeseli izliyordum çay kaşıklarının ve öksürmelerin seslendirdiği. Bu çay içilmezdi ama Abdullah’ın hatrına, sıcak ve içten bir gülümsemeyle getirdiği için içiyordum. Biliyordum ki yüreği temizdi, çaya aldırmıyordum. Güneş de yanaşmış iskeleye. Keyfin de ömrü var. Terk etmek terk edilmek mi?

Sana biraz çılgınca gelebilirsem.

İsyanın sesi olmuş bir yüzü farklı hayal etmiştin belki de.