Kader Değil Anlaşılmamak

Denize bakmayı sevenlerin mutlaka akıllarından geçen bir düşünce vardır. Vapuru beklerken Rıhtım Kafe’de çayımı yudumluyordum. Bir kadın geçti bakışlarımdan. Soğuk havada dolaştırdı gizemini. Denize baktı ve döndü yalnızlığına. Başımı çevirişimde kayboluşu bir izlenim olarak unutulacaktı zaman içinde. Bir çay daha içtim. Omzumda ağlayan beni seven bir kız ve bana suskunluğu kadar uzak diğer bir kız sancımdaydı. Ben de denize baktım. Mavi de sessizce uzanıyordu. Yerimi aldım bir Çarşamba gününü daha martılarla geçiren vapur yolculuğunda. Yerimi aldım seni düşündüğüm anlarda. Güneşi birbirlerinin kanatlarında görmeyi seven martılar kucaklaşıyorlardı çember oluşlarında. Dans telaşa gelmezdi. Adımlar yol almayı yaşamak için durmasını bilmeliydi. Elimi uzatışlarımı, el sıkışışlarımı hayal ettim. Kendim neredeydim? Rolümü iyi oynayabiliyor muydum? Ne çok vermiştim kendimden. Bir gün zamanımız olmayacak birbirimize. Unutulmak hatırlanmaktan değerli olacak mı? Sahne beni değiştiriyor mu? Birer fotoğraf gibi yakalıyor an insanı. Ağlamak içten. Ağlamak da suskun. Kader değil anlaşılmamak. Anlaşılmanın aidiyeti yok. Seni suçluyor değilim, kendimi de. Benim de özlemlerim vardı her insan gibi. Senin de hayallerin var. Herkes öğrendiklerinin muhasebesini yaşıyor. Yaşlanmak da kader değil. Penceremdeki martı öyle söylüyor göğe.Yirmi dakika geçiverdi. Yine Karşıyaka İskelesi’ne yanaşıyor vapur. Herkes bir hikayenin içinde. Ben seninkisini merak ediyorsam, seni seviyor olmalıyım sen karşılık vermesen de.