Durgun Bir Sihir

Seni sordum zamanın içinde. Kimse benim gibi rastlamamıştı sana. Kaybolmuşların kadınını kimse görmemişti. Dakikalar aceleciydi aramızda. Esip giden rüzgar gibiydin. Yitip gitmenin sonsuzluğunda bir masal okunmuş çocuk gibi kendimi bıraktım geceye. Ay ışığı saçılı yalnızlıklarda güzel bir melodi sarıyordu ruhumu. Bir yerlerdeydim, adını bildiğim bir yerlerde. Tebessüm boşluklarını doldurmaktaydı durgun bir sihir. Gezgin kelimelerle "saçma" zamanların insanları ne iki lafı ne de iki dudağı bir araya getirebiliyorlardı. Sende bıraktığım bir suskunluğu karıştırıyordum. Sessizlik tekrar tekrar yazılabilirdi. Duymanın senfonisi baştan çıkmış sözcüklerle bestelenmişti. Yorgun bir adamın sonsuzluğundan çalınmış bir gün daha sonlanmıştı. Bir yudum viskinin keskin tadında, tutunan kokusunda Keith Jarrett dinliyordum. Geceleri an mahkumu değilim. Sende birikmiş geceleri anlat bana. Şehrin nefes alışlarını hissettir. Yaşam alıp veren sokaklarda gezdir beni. Seni sorduğum zamanın içinde yoksan, sözde bir kadın noksan. Sözün bittiği yerde misin? Suskunluğun düştü omuzlarından. Gecen yere saçıldı. Bir tablo gibi bakışlarıma tutundun. Bana düşmemeye direniyordun. Namusunu giyinmiş diğer ölümlülerden farklı değildin. Kendi gerçeğinin zamanında kimse benim gibi rastlamamıştı sana. Korku, hüzün, gözyaşı, şüphe, güven, özgürlük yoğrulu bedenindeki nefes acele etmek istiyordu. Kaçan zamana yetişmek ister gibiydi...