Benim Ardımdaki Bir İzmir'den

Artık umursamadığını biliyorum. Zaten hep de böyle oldu. Bu ne ilk, belki ne de sonuncu. Gerçekten istemiş olmak da önemli değil, ya da senin hiç istememiş olman. Ben nice yıllara çıkıyorum, daha bir kendimim aldırmayışların yıldıramadığı içimde. Kendime sakladıklarım da var, hiçbir zaman içimde tutamamış olduklarım gibi. Yalnızlığımı kimse çalmasın istiyorum. Gecem bana kalsın. Ben gülümsememe çekiliyorum, düşlerime. Önemsemediğin duygularımı, bir yaz akşamında İzmir’e gizliyorum. Hala düşünülüyorsun ama zaman seni de unutturacak. Kelimelere kaldırılmış duygularda, tarih yazılanda anımsasa da, hayat geçip gidende, yeni başlangıçlarda ardına bakmayacak. Sen de kaldırılıyorsun anılara, güzel bir melodinin tekrar tekrar içime sızışında. Bu bir sitem değil, sadece içine biraz burukluk katılmış canı yanmışlık. Derin bir nefes alışla gelen bir şehir, içime sığmayan bir gece, bir ten serinliğe teşekkür eden, yine de benimleyse eğer, her şeye rağmen, artık umursamadığını biliyorum hikayesini bir kez daha yazarken, daha fazla ne söyleyebilirim ki. Artık ne kadar anlamamakta direnebilirim. Denize katılmış karanlık, nasıl düşlerime dayanıyorsa sıralanmış apartmanların ardında,sen de hiç uğranılmamış bir başka sokağın giziyken, ben ne kadar aralamaya çalışabilirim ki seni. Aynı gecenin içinde, sana da bir yer seçtim düşüncelerimde. Binlerce İzmirli gibi, gözlerini kapayışın eşiğinde, içime dolanda hem hayata hem yalnızlığa hayretle bakıyorum. Ne kendime inanabiliyorum artık, ne de diziverdiğim kelimelerime. Böyle de olmuyor, karamsar da değilim ama böyle olmuyor. Çeşme gecemin ardında. İnsanlar dans ediyor olmalılar. Bu nasıl bir gizem ki, nasıl bir arayış? Güzel bir aldanış, gerçek kadar yanıltıcı. Bir kızla bencileyin. Benim kadar yaşam dolu bir sessizlik, gece şehrin sokaklarını dolaşıyor. Artık umursamadığını biliyorum. Her gece bana çıkıyor da, sen karışmıyorsun ellerime. Birkaç kelimede yazdım, sessiz ve sensiz bir iyi geceleri.

Benim ardımdaki bir İzmir’den
04/07/2005- 00,30