Keşke Sessizliğin Ellerimde Olsa

Yağmur taneleri kadar küçük, bir araya gelişleri kadar dolu yansımalar, düşünceden daha derin şehir kareleri, hafızadan güne taşınan mevsimler, ıslanmışlık içinde uzak kalıntıları, gözyaşı sohbetleri, yalnızlığın kadar güçlü duruşun, ayakta kalışına varan geçmişin, kapın çalınmadığında içerde oluşun, çağa saklanmışların sağanağında aksedene katılmışlığında kelimelere sığınmışlığın, dalgaları bırakmayan gecelerin sesinde var oluş üşümeleri, sır vermeyen yürekler, içi cız eden sessizlikler, can atan bakakalmışlıklar, durup durup yinelenen uzanmışlar bereketi, gelip geçenin söz hasatı, usanmışların bıktırıp da bıkmayan yakınmaları, geleceğe üşüşen var kalma pervaneleri, yok oluş ustaları, insanın içini teselli eden ezgi cennetinin hurileri, gerçekten yalan çıkaran zaman sihirbazları, aşk katılmış sessizlik, yolculuk saçılmış uzak, adını bilmek istemeyen tutsak, unutulmanın unutulamayanda eriyişi, gözlerin sözlerde bitişi, ardı ardına eklenmeler nereye kadar dostum. Bu gerçek bugün sekiz buçukta mı uyanmıştı? Bu gece erkenden mi yatar? Bir kadeh şaraba mı söyledin yoksa. Sevişmelerine gizlenmiş insanlar, tene yansıyan loş sırlar. Ayağına değen, seni senden kaldıran bir gülümseme var mı hayatında? Sırtınla örtünmüşlüğünün birlikteliği kaç yaşında? Sen yalnızlığından da mı büyüksün? Keşke sessizliğin ellerimde olsa.