Yabancılaşma-Hayatın Dışına Taşma

Sadece haftasonlarında yazabiliyorum, bir de sabahları işe gidişlerde Konak Karşıyaka arasındaki yirmi dakikalık vapur yolculuğu esnasında, bazen de yatmadan önce müzik dinlerken beni uykusuz bırakan kağıt kaleme kısa sarılışlarda. Gün içinde bankacı gibiyim. Bir gerçeğe insan kendini bu kadar inandırabilir. Tutsak olmayı öğrenmişler, kendini kandırabilmişler saygın ve kravatlı. Ben de bu itibara gölge düşürmemek için gömleklerimi ütülemeliyim. Kusursuz olmalı yalnızlığım. Kaybettiğim günler kadar uzağım içimden. Ayaklarım beni teslim ediyor adını sorumluluk koyduğum mahkumiyetime. Yolda içimi susturuyorum. Kelimelerimle kavga ediyorum, artık susun diye. Her yazılan içimdeki sırdan sızan. Ben hep adımlamalıyım şehrimi, ben hep davet etmeliyim göğümü göğsüme. Ben içime çekmeliyim nefes alan yarınları. Yine de bırakıyorum sabahımı akşamıma. Hayatımı kazanıyorum hayatımı satarak. Yağmur yağıyor bazen çelişkilerime, bazen de güneş açıyor cevapsız kalan neden böyle soruma. Ben tembel olmadım asla. Ne var ki inanmadığın bir değer uğruna çalışmak da yoruyor gönlünü. Bizim masalın gözü dönmüş cadısının küreselleşmesinde yokoluşumuz görünüyor da, acı kahkalarından kimse kurtulamıyor. Bu tahribatın işçileri oluşumuz , yönetici diyerekten kandırılışımız da geleceğe miras bırakmakta olduğumuz utancımız. Vicdanı olan bu aldatılmışlıkta kendine hesap veremiyor. Sesi çıkmaması gerekenler ordusu kelimeleriyle baş başa, duyuramayacağı kadar yalnız. Ben yakınan bir kişi değildim ama yabancılaştırılmamdan da ne kadar memnun olabilirim. Aitlik kültürü beni ve benim gibileri biriktirip tüketiyor. Acısı benden daha büyük olan asgari ücretliler var. O kadar ucuzlattık ki herşeyi, hayatı bile değersiz kıldık. O kadar üzücü ki, insan olmaktan yıldık. Kendimizi gerçekleştirebilmek düşünde sabır taşına oyuyoruz maskelerimizi. Bankacı gibiyim her hafta içi.