Yaşamın Başka Sokakları Olmalı

Sınırlar sadece sınırları belirleyenlerin değil, yaşayanların da. İçine doğduğumuz sınırları aşmak istemişizdir. Tanıştırıldığımız sınırlardansa kaçma şansımız yoktur çünkü çizgileri başkalarınca çekilir bizi içinde tutarcasına. Gecelere ve gündüzlere kapanışımızda sessizlik hakkımızdır. İhlaller saygısızlıktan çekinir. Anlaşılmak isteyiş ya da anlayamamış olmak kaygılarından uzaklaşmak dinlenmek ister zaman içinde. Zihin neden doldurur kendi oyununu? Sen istediğinde seçilmez kelimeler. Ulaşmak istemek bir cüret midir? Bisiklete binelim mi demek istemek yersiz olmalı. Söz de dinlemeyi beceremiyorum sanırım. Ne kadar da zormuş hayat oyunu. Kendimi farklı düşünceler içinde bulmuştum. Ev telefonundan arasam açıp açmama hakkını ondan almış olurum, aradığımı görebilsin cep telefonundan arayayım saygısızlık etmemiş olayım diye düşünmüştüm. Açmayışında tercihinin kararlılık olduğunu anlamıştım. İyi ki ev telefonundan aramadım demek de bana tuhaf gelmişti. Ben bunları düşünür hale dönüşmekten hoşnut değildim. Yine kurgulanıyordum kendimce. Bu kadar çok yanlış anlaşıldığımı düşünüyorsam doğru olmayan içimde olmalıydı. Ben kendimin iyi arkadaşı olmayı beceremiyordum belki de. Biraz uyumaya ihtiyacım olduğuna karar verdim. Yeterince karıştırmıştım içimi. Ayşegül’ün fotoğraflarına bakmıştım. Cumartesi ziyaret ettiğim müşterilerin kredi teklif raporlarını hazırlamalıydım. Acaba Dövüş Kulübü filmini izlesem mi diye geçirmiştim içimden. En iyisi gözlerimi kapayışımda uzaklaşmak diye karar verdim. Artık kimseyi aramayacaktım. İstediğinde aramak da bencillikti belki de. Hep bu duygu haline itilişimin sorumlusu kendimdim. Bedeli de benimdi. Bu paylaşmak değil. Yaşamın başka sokakları olmalı.