Günün İçinden 2...

Ormana karşı park ettim sessizliği. Çizgi tepelerde geziniyordu. Gece güzel bir kadının hatları gibi yaslanmıştı sırtın kovalamacasına. Karanlık patikaları izliyor olmalıydı ormanın derinliklerinde. Tüm gün bankacılık oynamıştım müşterilerle. Öldürdükçe yaşatan anlardaydım, yalnızdım. Trafik ışıklarında biriken kırmızının zincirinde bir halka olmayı seviyordum. Düşüncelerle akmak, uzaklarda yakınmışçasına durmak, suskunluğa seni serpiştirmek, duyulmayışlara gizlenmek ve sana beni seviyormuşsuncasına sızmak küçük hayal kırıklıklarınca, aldırmaksızın anlaşılmamak. Gözlerimi kapayışımdaki güzel kadın yetmez sana anlatamadıklarım. Bugün öğlen iş arkadaşımın babasının cenaze törenindeydim. Herkes gülümsüyor, günlük olaylardan bahsediyordu. Bir üzüntülü yüz portresi diğerine nerelerdesin bir akşam buluşalım da beraber içelim diyordu. Belki de sadece yaşamayı ciddiye almalıydı. Ben de annemi kaybedişimde kalabalığın iyi niyetli teselli uğultusuna yakalanmıştım. Susmak kolay olmuyor bazen. Zaten duymak istemeyişler de törenlerde seni senden alıyor. Kaybetmek kendine eksik dönmek. Kaybetmek kendini karşılamak yeniden. Yalnızlık eşim diyememek. Saat dokuzu altı dakika geçti kendimi kandırmak isteyişlerimde. Arabamı çalıştırdım varmak üzere bir kadeh kırmızı şaraba.