Kardeş Omzu

Özsüt’ün kapısında, mor giysili bir kızın elinde bir bardak saleple tebessüm ettiği bir poster buyrun diyordu müşterilere. Dört sıkı fıkı kırmızı karanfilin süslediği vazoyu gizleyen, ayın sütlü tatlısı krem şokola 4.50 YTL yerine 3,50 YTL yazısından boş krem renkli deri koltukların çıkışa doğru derinleştiği koridora yönelttim düşüncelerimi. Aşina olduğum bir dekorda yalnızdım. Yolda karşılaşışımızda üzgündü. Yorgun hissettiğini farketmiştim. Gözlerindeydi şehir. Karşılaşan sorunlarımızı çözemiyordu suskunluk. Sessizlik kadar kıymetliydik birbirimiz için. Burada birlikte susabilseydik. İki dosttan fazlasıydık. Birbirimizi anlamaktan uzak olduğumuzda da yakındık, birbirimize değer verdiğimizi bilişimizde. Yalnız kalmak istediğini belirtmişti. Birbirimize rastlayışımız ayrılmıştı. Zilini çalıp çalmamakta tereddüt ediş bana var mı ihtiyacı diye soruyordu. Yalnızlığı iyi eden bir iyiliğimiz vardı. İyi olmak istiyor muyduk? İyi olmak bize acı veriyordu. Her zaman dürüsttük birbirimize karşı. Birbirimizin dürüstlüğüne katlanıyorduk. İkimiz de karşılıklı olsun istiyorduk aşklarımız. Acılardan daha yakın olsaydı sevinçler.