Üşümek İstediğini Farketti

Onu üzen adamın adını bekliyordu akşam saatlerinde boşalan banklardan birinde. Hikaye onu geçmişine götürmüştü. Bir şehir seçti anımsamalarından. Sokak lambasının sarı ışığı altında gelip geçenlere takıldıkça gözü, düşüncelerinden biraz olsun sıyrılıyordu. Kaç yaşında olduğunun üzerinde durmazdı pek, üzgün olmadıkça. Ellerinden geçen zamana aldırmazdı. Oyalanmak için uzandı kalabalığın arasına. Bir yüz seçti kendine. Ona bir sahne hazırladı çocuklarına sabah kahvaltı hazırlar gibi. Onu oyunundan haberdar edememişti. Yalnız kaldıkça oynardı bakışları yabancılarla. Çalı dibinde çimleri koklayan köpeğe vardı sessizliği. Annesinin elinden tutmuş , üşümemek için sıkıca giyinmiş bir çocuk uslu numarası yapıyordu belki de. Sevmiyor numarası yapan nazlı kızlardan olmamıştı hiç. Onu üzen adamla nasıl tanışmışlardı? Hatırlamak için nasıl olsa vakti vardı. İnsan sevince akıl almaz gibi geliyordu başlangıçlar. İlkini kaybetmişlerin ilişkileri de farklıydı. Hikayeler dinlenmek içindirler, duyanı varsa. Onu üzen adamın yaşlanışına eşlik etmişti. Bir zamanlar seçimlerinin doğru olup olmadığıyla çok uğraşırdı. Gençlik işte. Şimdi ne hissettiğini geçen yıllarda bulamıyor gibiydi. Üşümek istediğini farketti. Ne heyecan verici, keşke üşüdüğünün farkına varan birisi olsaydı. Ona sıcak bir gülümsemeyle sokulsaydı. Kadın olmanın kararsızlığından bugünlere gelmişti. Eş rolünde karşılamıştı kocasını. Çocuklarının doğduğu güne de uğramıştı kendini üzen adamın anıları. Birisini beklemek güzeldir seni üzse de. Birisini bekleyebilmek sevgi. Birisini bekleyebilmek akşam. Arabalar kırmızı ışıkta bekliyorlar. Kim bilir kimlerce bekleniyorlar?