Bulutlara Mı Bakmalı?

Yere sırt üstü uzanmalık bir gökyüzü. Mavi insanın gönlünü açıyor. Bulutlara mı bakmalı, martıların gövdelerini parlatan güneşe mi? Boyalarını karıştıran bir ressam gibi kaptan dümeni Karşıyaka’ya kırdı. Deniz renklerin belirişine hayran bir palet oluvermişti. Martılar göz kulak oluyorlardı bu muhteşem tabloya. Benim sınırlarımı uçmak için martılara ihtiyacım vardı. Sınırlarımı uçmak için güzel bir kadının gözlerine uğramalıydım. Açık griyle nakşolunmuş beyazın uzandığı ufuk çizgisinde demirli gemiler hikayelerini anlatıyorlardı. Bazen duyacak kadar yakın değildik kelimelere. Yol alışlarımız bağımsızdı. Etrafının içine kaçışan insanları düşündüm. Bizi buluşturan bir ailemiz vardı. Alışmak da bir kardeşlikti. Birer oyun arkadaşıydık her birimiz. Birbirimiz için zamanın geçişini kolaylaştırıyorduk. Karakterlerini yazarın seçmediği bir sahne hayat. Doğaçlama bir sonda katkımız kadar yaratıcı ifade olunan. Katkıları bağımsız insanların suskunluğunda yitiriliyor hikayeler.

27-03-2008