Hala Adım Var Bu Yalnızlıkta

Bir kadının parmağı hayatın altıncı katına dokundu. Bir adamın gözleri boşluğun insafına kalmış apartmanların ayaklarına kapanmıştı. Hikayenin kenarından geçen bir taksinin ışıklarda duruşunda, gecenin karşıladığı bir kadının dudaklarındaydı sessizlik. Yorgunluk hissinin de sokak kedileri vardı. Yorgunluk hissi eşlik ediyordu bir adama, hep karanlığın kazandığı bir yalnızlıkta. Düşlerinin iyi uykular dediği bir adamın gözlerini kapayışında bu kaçıncı geceydi sevilenin yatağına uğramadığı? Gözyaşlarında penceresi sonsuzu teselli eden bir kadının bakışlarını bırakıp da giden bir cadde vardı. Yalnızlığın dilinde seni seviyorum dediler birbirlerine. Bir şarkı gibi sokuldular suskunlukların hapsettiği kelimelere. Kolları duyduğu rüzgara minnet eden adamın damarlarından yere tutunan duygu, onu göğün bağrına basan. Yıldızların sallandığı bir gecede kadının derin bir nefes alış. Bir kadehin yanı başı sarhoşluk. Bir kadehin yanı başı aynaların özlemi. Sen de mi diline düştün yalnızlığının? Sen de mi yaşadın esintiyle vardığım bu şehri? Sen de mi aradın aşkı güzel omuzlu kadınların yazında? Sen de mi yorgunsun? Sen de mi yetişmeye çalıştın hep gülümsemelere? Durduğun bir anda ardın geçmişin mi oldu? Anımsamalar senden daha acımasız değil. Ne yapayım dercesine tebessüm mü ediyorsun? Yanıldığını mı düşünüyorsun? Bir kadının çıplaklığı. Bir kadının hıçkırıkları. Elleri cebinde oluşu bir adamın. Bir martının unutuluşunda geçti zaman. Sana değerli olduğun hissini düşürdü gökyüzü. Ay ışığı okşadı yüzünü. Sevildiğini duydun senin olan yalnızlıkta. Senin olan yumruklarını sıktın. Dayandın yaşamaya. Direndin hiç aldanmıyor olmaya. Yastığına başını koyuşuna bıraktığım bir düş ayrılık. Hala adım var bu yalnızlıkta.