Yalnızlıklar Kadar Buruk Umut Ettik

İnsanı gülümseten bir huzurlu yalnızlıkta tanıdım onu. İnsanı teselli eden, görmüş geçirmiş, ulu bir çınar altı gibiydi dinginlik. Telaşın gözlerde yavaşladığı bir suskunlukta olgunlaşan bir iç sesin hikayesiydi çevresine dokunan. Bakışlarından uzaklaşabilmek için düşler kuruyordu sokağın gizemle kayboluşuna. Güzel bir kadının sırrını taşırcasına çarpıyordu kalbi. Tarihin sahnelerinden silinmiş bir geçmişin mirası olan sessizliğin sırdaşıydık hepimiz. Sevişmeler kadar sessiz. Benim olan bir kıyı beni çekiştiren. İçindesin aralık kapımın. İçindesin aynamın. Bir masalın içine salıverilmiş çocuklar gibi neşeli karşıladık günü. Bir aşkın içine düşmüş yalnızlıklar kadar buruk umut ettik. Sonsuz parçası bir kadın mahrem. Sonsuz parçalanıyor. An yakın. Uzağında Cuma oldu yine.