Ya Sen De Kaybolursan

Işık denize, hissedilen sese yansıyordu. Telefonumun çalışında beni düşünen bir kalbin içtenliğiydi dinlemekte olduğum Francis Cabrel’in sesine karışan. Yanında olmak isteyişim dostluktan fazlası mıydı? İkimize güzel şarkılar seçen bir gelecekte aklımızın karışıklığına yenik düşen o kadar duygu vardı ki. Gün batımını seven bir şehirde birlikte kahvaltı etmiştik. Beraber tırmanmıştık bize yol gösteren bir patikanın açtığı sonsuza. Garson iki bardak sıcak çay koymuştu suskunluğumuza. Arayı hiç soğutmamıştık. Acaba bir süre görüşmesek mi deyişinde onun da yatağına onunla girecek duygular vardı. Onun da gözlerini kapayışı onunla konuşacaktı. Sevgi alışkanlık mıydı? Sevildiğimi hissettiren bir suskunluk oldu gece. Kıyıya vuran dalgalar gibi içime sokulanda yastığıma başımı koyacaktım. Seni içimde nereye koyacağımı bilemediğimi mi düşünüyorsun? İçime bıraktığın seste yankılandım. Düşündüm, içime kapandım. Bırakmadım uykusuz saatleri. Geçen anın seni uyutmayacağı kaygısını da sahiplendim. Sabah olacak. Sabah olacağını biliyor yorganımın içi. Sıkıca sarıldığında sırra kadem basar kelimeler. Ortadan kaybolur yaşanan. Ana doluşan ikimiziz. İkimizin bu acı. İkimizin bu sevinç. İkimizin saklamadıklarımız. Bir şarkı yaşlanmak. Sana haksızlık mı ediyor sözlerim? Daha fazlasını yazamadım. Daha fazlası iyi geceler dedi içimle beni baş başa bırakana. Sana iyi geceler deyişimden bir parça ayırdım. İyi geceler deyişimde yerin vardı. Bilmiyordum neden seni seni üzecek hissettiklerimden korumadığımı? Bilmiyordum hissettiklerimin sağlıklı olup olmadığını. Kayboldum sanırım. Ya sen de kaybolursan...