Arada Gelirler Kelimeler

Sana neden diye sormama gerek var mı? Artık ne önemi var ki anlaşılamamak haklılıklarımızın? İçinde dinlenecek sessizlikleri olmayan insanlardan olduk, sürekli anlatmaya çalışma çabalarımızda. Sadece bir bakışta, bir dokunuşta buluşulamıyorsak artık, değil mi zamanı ayrılmanın? Öyle anlar var ki, kelimelerim sanki bana ait değiller. Öyle anlar var ki, neden diye sormayı kenara bırakamıyorum. Öyle anlar var ki, oldukça yalnızım. Korkuyorum diye itiraf edebiliyorum da, yine de bırakamıyorum kendimi özgürce yaşamın akışına. Hep birileri haklı çıkıyor işte. Bir küçük balıkçı kayığı bazen beni huzurlu kılıyor, aralarında kaybolduğum, tanımadığım insanlar ile bazen oyalanıyorum, bazen de dalıp gidiyorum içimde, dinlemekte olduğum müziklerde. Kolları boynuna dolansın istersin ya, bir şeyler yazıyor olmamak, ama yine de tuşlarına sarıldığın klavyenin başında bulursun kendini. Bu kendini haklı çıkarma oyunlarında üzgünsen, anlamalısın ki kelimelerinin şekil verdiği cümlelerin boşuna. Sessizliğin bir heyecan ile, bir gülümseme ile dolmuyorsa sadece susmalısın. Sana hep bir şeyleri hatırlatıyorsa, ama hiç unutturmuyorsa, artık anlamalısın ama ağlamamalısın. Artık göğsüne sığdıramadığın yüreğinde sevgiyle beklemelisin candan bir sarılışı. Zaman da bir gün gözlerinden sıkılacak. Ölümde buluşana dek insanlar, hep bir ürkekliğin sakinleri. Hani hayatına güzel bir kız çıkar ya ansızın, bir metroya binivermiştir nedendir bilinmez. Sen de karşılaşıvermişsindir bir tesadüfte. Yakalanmışsındır bir duyguya, hakkında hiçbir şey bilmediğin hayata düşercesine. Bir yolculuğu anlamlandırdınız demek ister düşüncelerin, ama cesaret edemezsin açılmaya hayatın duraklarında tutamayacağını bildiğin kıza. Çıkıp gider bir ihtimalden, sen kendinde kalırsın, dile getiremediğin duygularında. Hayatın tortuları, çıkıp giden kızlar. Yüreğin sevginin toprağı. Kimse bilmez hayatından kaç iç çekişin geçtiğini. Bir tek ne kadar efendi olduklarını bilirler, bir de ne kadar dürüst ve yalnız olduklarını.Biz de yorgun insanlar gibi biniyoruz metroya. Cama yansımalarımıza dalıp, çevreyi konuk ediyoruz arka planımıza. Gözlerimiz arada ne güzel kız diyor. Lütfen trenden ininiz diyor sonra bir ses. Lütfen bir gökyüzünün altında kaybolanlara çıkan, size korkaklıklarınızı hatırlatan merdivenlere doğru yürüyünüz. Size eşlik eden aynı düşüncelerle, şaşıp kalınız. Ahlaklı ve şaşkın güvercinlerin arasında hayata karışınız Üçyol’da.

13/06/2005

Arada gelirler, kelimeler