Sadece Hava Mı Soğuyordu?

Metronun kapı camına istediğim gibi yansımıyordum. Simam kayboluyordu zaman içinde. Aynı yönde farklı mesafe aralıklarıyla ilerleyenler iskeleye varmaktalar. Kalabalık öyküye malzeme olmakta. Hava soğudukça mavi kaynıyor sanki. Küçük sabırsızlanmalar yerinde duramaz oldu, gözlerimle buluştu. Üşüyen insanların adımları daha da hızlı. Hayat vapurdan inen yüzlere dağıldı, ben Rıhtım Kafe’de çayımı yavaş yavaş keyifle yudumlarken. Bugün erkenciydim, sekiz yirmi beş vapurundaydım. Manzara dümen kırdı akşam olma sevdamıza. Rüzgar çalıyor, vapurun demir korkulukları şarkı söylüyordu. Güneşin iltifatını hak ediyordu makyaj yapmasını bilen bir kadını anımsatan, kırmızısı kıvamında banklar. Bankın sırtına başını yaslamış olan gölgem eski bir radyoda hayatın kanalını arar gibi yer değiştiriyordu. Sabah programları yirmi dakikaydı ne yazık ki. Bayrak çılgına dönmüştü esintide, her halde o da memleketin haline üzülüyordu. Ellerim donarken yalnız bırakmadım martıları eksik olmayan uzakları. Sadece hava mı soğuyordu? Güneş dokunmayı sever, fazla konuşmaz. Sahil arabalarıyla oynuyor. Bense rakamlarla arkadaşlık etmek zorundayım. Güzel bir kadın geçti birazdan adımlarımı saymaya başlayacak ışıklardan. Her zamanki gibi palmiyeleri bankaya kadar izleyen düşünceli bir adam ve kelimeleri. Güzel bir kadın daha geçti adımlarından. Kendi hayatı var gibiydi. Soğuk bir sonbahar günü gibi sessizlik ve kendini beğendirmişlik döküyordu.