Kalbin Dostunu Kaybetmez

Bugün çalışma arkadaşlarımla La Cigale’de yılbaşı için düzenlenen akşam yemeğindeydim. İçilen içkinin de yüzleri gülümsetmesiyle herkes daha bir arınmış sohbet ediyordu. Bu uzaklaşma insana mutluluk veriyordu. Neşeliydik her kaldırılan kadehte. Derin bir nefes alış bugün rahat uyuyacağımı hissettiriyordu. Masumiyetimden şüphe duymamak içimi rahatlatıyordu. Kendim olabilmenin yolundaydım. Herkesin katkısı vardı yalnızlığa. Halbuki benim için değerli olan bir dostumu kaybetme kaygısıyla çıkmıştım şubeden. Bu akşam altı kadeh kırmızı şarap içmiştim. Gözlerimi kapayışımdaydı dinlemekte olduğum şarkı. İçimdeydi çelişkilerim. Başımı yastığıma koyuşum sabah oluverecekti. Yarın beni buluverecekti. Taksiye doluşmuş oluşumuzdan dağılmıştık payımıza düşen geceye. Herkes hikayesine taşımıştı yüzünde gevşeyen aldırmazlığı. Yorganını üzerine örtünsen de düşüncelerin karanlığın içinde filizlenir. Ayakların ısınmaya çalışır. Kolların bir arkadaş arar. Ne zordu seni yitirmek istemiyorum beni anla demek. Ne kifayetsizdi kelimeler. Suskunluk ne de çok zorlaştırıyordu çaresizliği. Sevgili olmayı başaramayışımızda feda etmemiz gereken bir birliktelik vardı. Uyumalıydım, alkol vücudumu dolaşmaya başlamıştı. Herkes kendine ait bir kapıdan içeri girmişti bugün. Karşılaşmalar herkesin kendine saklıydı. Yüzleri unutulmakta olan bir dönemin kalıntılarıydı her sahne. Oyuncular oyunu unutmak için bir aradaydılar. Yaşamak güzeldi. Işığı kapatışımda bir kadın yoktu. Sızıp kalacaktım sessizliğimde. Beni bağışla bile diyemeyecektim belki. Bana güvenemeyeceğini bilsem de iyi bir insan olduğum inancımla üzgünüm. Sırtüstü tüm anımsamalarım. İyi geceler Ferit.