Öyle Anlar Vardır Ki

Öyle anlar vardır ki konuşan da konuşamayan da sen değilsindir. Öyle anlar vardır ki kelimeler ıssızlığın duyuluşu kadar senindir. Öyle anlar vardır ki sana kaybettirir. Öyle anlar vardır ki sadece bir şarkıya sığınırsın. Verdiğin sözleri tutamayışlarında susmayı başaramamış bir adamdan fazlası değilsindir. Yazmak kader değildir. Her seçim hesabı seçene ödetir. İzlediğin bir film, okumuş olduğun bir kitap, dinleyebildiğin bir hikaye seni senin dışında gezdirir. Kendin olmamak seni rahatlatır. Daha karmaşık mı olduk? Göze alınmış bir yalnızlık mı? Ne dürüstlük ama aynasız mı yoksa yüzsüz mü? Beni yok eden ya da var eden bir acı mı? Bakışım köşeler yakaladı. Helldorado’dan A Drinking Song parçasını dinliyorum. Fight Club/ Dövüş Kulübü filmini izledim. Yatmak üzere oluşum her zamanki gibi düşünceli. Yine masa lambamın sarı ışığından nasibini almış durumda odamın karanlığı. Öyle anlar var ki, anlaşılmanın sadece gözlerimi kapayışım olduğunu hissediyorum. Uzaklığın ölçüsü içindeyse merkezini duyarsın, yine de yakına kendini koyarsın. Derinlik senden kaçan etraf. Derinlik sana dönen tuhaf. Anlamsızca gülümsersen suçluluk hissedersin. Seni ciddi olmaya davet eder çaresizliğin. Yalancı durumuna düşürür seni söylediklerin. Susmak da zaman ister. Hikaye hiç istemesen de biter. Hikayeler anlatanını sever. Hikayeler duyulmak içindir. Gözlerin içindeki buluşmalarla yetinebilse doğrular. Kolay değil uğurlanmak. Haydi içinden kalk. Basit güzeldir. Şu yazdıklarına bak. Bu yalnızlık sana hak.