Bu Devirde Umursayan Bir Adam Olmak Zor

Deniz kelebekleri martıların dönüşleri çizgi doluyor hayal edişime. Göğü güzergahlarıyla boyuyorlar. Bir nesnenin güneş alışı nasıl da yaşam dolu. Bir vapurun uzaklaşışını pupada yakalıyor güneş. Pencere camıma yansıyan arka pencerelerde yarıya kadar güneşin pırıltısı dolu. Kimilerinde cam kenarlarına oturmuş yolcuların gölgeleri yerleşmiş. Çay kaşığı sesleri, motorun sevildikçe guruldanışı kaloriferin bacağımda hissettiğim sıcaklığında dalgalar gözün alabildiğince uzanıyor. Gazetesini okuyanlar da aşinalıkta denizi görmez olmuş. Sıradanlaştırdığımız günler aldırmayışımız. Bu devirde umursayan bir adam olmak zor. Duymak istemek zor. Oyun da geçecek. Güneş iksiri kabarıyor. Bir pencereden diğerine geçiyor martılar. Kıyıya varmak üzere oluşumda teslimiyetle hala barışamamış akşamı bekleyecektim. Yanlış anlaşılmak için yeterliydi yalnızlık. Sadece senin tercihlerin cimriydi. Bunu tercih edilmek isteyen ben söylüyordum.(28-12-2007 – 08:57)

Nasıl yazarsın yalnızlığın hikayesini içinde insan olmasa? (31-12-2007 – 08:49)

Kelimelere yaklaşırken dikkatli olmalısın. Yanlış anlamaları kendin seçiyorsun. Ne bekliyordun kendini düşünen bir kızdan? Sessizliği bile ona veriyorsun ya, yakınma sen acılarını hak ediyorsun. (02-01-2008 – 08:42)

Yeterince yıl geçmiş gözlerimizden, düşünceler de fotoğraflar gibi dağılmış geçmişe. Yaşamaya bakmak lazım. Yılın ilk iş günü, hava kapalı. Yağmuru bekleyen denize açıldı gözlerim. İtiraf etmeliyim ki bekledim suskunluğun sabırlı hayal kırıklığında. Telaşla avunulabilir mi? Gülen yüzler arasında gezinirken, anımsamalarda yarının sırf benim olduğunu hayal ettim. Adımlarımın nereye gittiklerini bilmediğini düşledim. İnsanın kelimelere ihtiyaç duyduğu anlar oluyor ama hep yersiz konuşuyoruz çünkü yersiz konuşmalarımız çaresizliğimiz. Başlangıcın sonunu bilmesi acı mı? Erken gelen sonsuzluk mu aşk yanılgısı? (02-01-2008 – 08:54)