Sabah Akşamını Kestiremedi Hiç

Kimsenin gülümsemediğini farkettim. İnsanları yaşamaya alıştırmışız ne kötü değil mi? İnsanın adımlarıyla baş başa kalması, bir başkasının ayak seslerini duyması mı yalnızlık? Bugün de hava oldukça soğuk. Bu sefer sekiz yirmi beş vapurunu bekliyorum.


Vapura binerken ne zamandır Atilla ve Abdullah ile karşılaşmadığımı düşünmüştüm. Onların bir önceki seferde oldukları düşüncesi ile çay ocağına yönelmeyip oturdum bir pencere kenarına. Birden vapurda Ferit Beeey diye bir nida duydum. Bakındım, sonra da gayriihtiyari kalktım yerimden ararcasına. Atilla gülümseyerek nasıl da duydu geldi bak diyordu Abdullah’a. Hemen bir bardak sıcak çay getirdi Abdullah. Hoş bir sohbetle başlamıştı gün. Beni aklımdaki kızdan hayata çağırmışlardı. Onlar işleri ile meşgul iken pencere kenarında tatlı bir güneş var yüzümde ve ellerimde. Isınıyorum, yazıyorum. Gözümü alıyor pencere. Suskunluk şimdi keyifli. Seninle birlikte üşümek olsaydı rüzgar.

10-01-2008