Kayboluşlar

Vapurların, trenlerin ve otobüslerin terk ettiği bir adam şehri dolaşan. Yalnızlığının en yakın arkadaşı bir adam gündüzlerini gecelere yetiştiren. Şarkıların umutlandırdığı, sokakların dolandırdığı bir oyalanış beklemeye sabrı olmayan yaşam. Gelip geçiverende ikimize ayrılan bir sır karşılaşmak. İstanbul’u da sevmiştim. İzmir düşlerimden dönüyordu Ege’ye. Ankara’nın bozkırlarında fısıldayan bir esintiden duyuyordum ayaklarının yere bastığını. Çiçeklerini bağrından söküp atamamıştı toprak. Kayboluşlar masumdu. Kayboluşlar sırdaştı.