Aynanın Yalnızlığındaydım

“Ne çok soru biriktirdim cevapsız. Sınırların gözlerin olamadığında hep aynı tekrarla buluşuyorsun. İçin konuşuyor sen susuyorsun. Sevilip sevilmediğin zaman celsesinde, dosyan incelemede. Kalbin anlamak istiyor ama güçlük çekiyor. Sözler başkasının yaşadıklarından geçiremiyor insanı. Yaşamak istemek başka bir şey. Vapurdan indim. Cama yaslanmış küçük bir adamın meraklı, masmavi gözleri gelip geçenleri karşılıyordu... “

Hayattan ve düşüncelerden küçük alıntılar yirmi dakikalarımdan kelimelerin seçtikleri. Yarınından istifa edemiyorsun. Yaşamın daraldığı alanda sıkışıp kalıyorsun. Düşünce kalıplarında kaskatı kesiliyorsun. Zamanın buzdan tabutundan izliyorsun sanki olup bitenleri. Dondurulmuş bir an, ve seni geçen kardeşleri. Seni hislerin ne zaman kandırdı ki? Derin bir nefes alış da temizleyemiyor içini. Eninde sonunda tıka basa yazdıklarına dönüyorsun. Neden içindeki yaşamı yoruyorsun? Sen hiç mantıklı olamazsın. Sen sevildiğini hissetmelisin. Yalnızlığın bedeli acı olsa da çekmelisin. Yaşam ne de dingin bir sonsuz. Gelecek parçalanıyor. Fotoğraflar saçılıyor seçili anımsamalara. Neden bu kadar haksızlık ediyorsun kendine? Sevmek kalbine yük olmamalı. Deniz gibi olmalı aşk, en güzel maviyi yaymalı gözlerine. Deniz gibi sarmalı, deniz gibi taşımalı ağırlığını. Senin buluşman şehirlerle, hikayelerle, sokakları yaşanmış düşlerle. Rüzgar çekiştirsin duygularını. Saçları düşünceli bir adam ve onu karşılayan cam kavuşuyorlar yansıyanda. Sessizlik birikiyor kalabalığın dolup taşmasında. Mırıldanıyor gelip geçmeler. Anlaşılamayanın sakinleri ters yüz olmuş iç içeler. Bir tebessüm kurtulmaya çalışıyor yorgun bir adamın yüzünden. Aynanın yalnızlığındaydım. Dişlerini fırçalayan bir tek başınalıktım. Adımı biliyordum. Adımı arıyordum dudaklarında. Kapı kolu tanıklık ediyordu olup bitene. Seni seviyordum bağrı yıldız saplı gecelerde. Sendin kelimelerim sıraya girmiş hecelerde.