Beni Yokluğunla Terbiye Etme

Kumru aldığım abi candan gülümsüyordu. Tuz olmasın sadece biber olsun deyişimde, biliyorum dercesine işaret etti. Seni ezberledim dedi. Hayatın ezberi moral veriyordu. Senin kıymetini bileceğim tekrarların olsam yeniden. Bugün farklı baktım sonsuza, içim onu ağlıyordu. Deniz farklı çarpıyordu sözüme, rüzgar bana aşkı esiyordu. Kalbim yılmamıştı onu çağırmaktan, günlerim gelsin istiyordu, artık varsın yalnızlığıma. İçim onu dinliyordu, uyuyor olmalıydı. Yaralarına merhem olmama izin verecek mi? Sabahım bana dönecek mi? Herşeye rağmen sevebilecek miyiz? Bizi üzen şeyleri unutup da birbirimizi unutulandan kurtarabilecek miyiz? Anımsamalarımızı besleyebilecek miyiz? Biliyorum gururun beni sevdiğini söyletmiyor ama ben seni yaşarken duyup anlıyorum. Deniz basalım acımıza. Öykümüze kıymayalım. Beni yokluğunla terbiye etme.