Sen Hiç Katılmasan Da

Terk edilmiş olmak neden insanın onuruna dokunur? Aşk ve nefret iç içe. Neden tüm kötü duyguları kendime yöneltiyorum acımasızca. Neden onu da kendimden çok sevme hatasına düşmüştüm? Gerçekten sevilmiş bir sevgiliden dost olmuyor. Bir geleceği anılarına gömmek o kadar zor ki. Ne düşüncelerinden ne de duygularından kaçabiliyorsun. Seni seven seslerin tesellisinde bir türlü güç toplayamıyorsun. Yalnızlığın gittikçe daralıyor, sen de bedenine sığamıyorsun. Bu kendine ilk haksızlığın değil. Zaman seni tüketerek geçiyor. Kardeşim haklı, dinlediğim müzikler, yazılarım beni hayattan alıkoyuyor. Orçun neden yapman gereken kredi raporlarını hazırlamıyorsun, ben bakmak istemiyorum seni sevmeyen bir kızın fotoğraflarına, daha canlı müzikler dinlesene, bak biz de birkaç gün sonra yazlığa gideceğiz koca evde tek başına kalacaksın, bu depresyonun ilk aşamaları, bunu kendine yapma dediğinde ben yine de kendimle duygularımda baş başa kalmak istiyordum. Kendimi toparlamalıydım. Orçun oğlum tam psikologluksun diye gülerek benimle şakalaşırken beni neşelendirmeye çalışıyordu. Bugün sabah akşam kardeşimlerle yemek için balık almaya Kemeraltı’na balık haline gidişimde metroda hoş bir kızla aynı vagondaydık. İkimiz de Konak’ta indik hayata. Merdivenlerin çıkışında her güzel kız gibi onun da bir bekleyeni vardı. Onu geçtim bakışlarımı sevgi yumağı oluşlarından kaçırarak. Ben de değerli bir ihtimaldim. Bir başka ihtimaldi Ankara metroları. İşime sahip çıkmalıydım. Neden güzel bir yazı mahvediyordum onu düşünerek. Neden içimden bir şey yapmak gelmiyordu. Hava oldukça bunaltıcı. Suç yok, ceza duygu hapsi. Onu kelimelerimde kaybettim. İsteseydi konuşabilirdik yanlışları. Saatime bakıp da öğleden sonra da sınavı vardı dediğimde babam iyice üzülüyordu, yapma oğlum değmez diyordu. Özge’nin bıraktığı izler nasıl silindiyse, Ayşegül’ün de verdiği acı dinecek. Yaşam gözlerimi kapayışımda. Öykü benim öyküm sen hiç katılmasan da.